حمد و سپاس بی پایان خداوندی را رواست که آفرینش را بر پایه های محکمی بنا نهاد،شکر و ثنای فراوان آفریدگاری را سزا است که هستی را بر نوامیسی جاوید و اساس های پا بر جایی استوار داشته و هر موجود را بر انجام وظیفه ی خود مجبور و مفطور ساخته که در عمق ذات و هستی خود جز اطاعت امر و انجام تکالیف نشناخته ،و تنها در این میان انسان را از نعمت خرد واراده برخوردار داشته تا بر انجام وظائف مستحق اکرام آید و بر مخالفت و سر پیچی سزاوار کیفر شود.